Բյուզանդական կայսրություն
- Անվան առաջացումը
Բյուզանդիա անվանումն առաջին անգամ օգտագործել է գերմանացի պատմաբան Հիերոնիոմուս Վոլֆը 1557 թ-ին իր Corpus Historiæ Byzantinæ աշխատությունում։ Անվանումը գալիս է Բյուզանդիոն եզրույթից, որը եղել է Կոստանդնուպոլիս քաղաքի նախկին անվանումը։ Բյուզանդական կայսրությունն իր բնակիչների կողմից անվանվում էր Հռոմեական կայսրություն, Հռոմեացիների կայսրություն:
- Հռոմեական կայրության բաժանումը
Դիոկղետիանոսի ժամանակից (284-305թթ.) սկսվում է հռոմեկանա կայսրության մի նոր շրջան`ուշ Հռոմեական կայսրության դարաշրջանը:
Դիոկղետիանոսի և նրա հաջորդների ժամանակ ավարտվեց հռոմեական պետությունը անսահմանափակ միապետության վերածելու պրոցեսը: Դիոկղետիանոսը վերջնականապես հրաժարվում է Օգոստոսի հիմնած պրինցիպատի համակարգից, ըստ որի կայսրը դիտվում էր ոչ թե որպես միապետ, այլ իբրև բարձրագույն հեղինակությունից օգտվող և հատուկ լիազորություններով օժտված առաջին սենատոր և առաջին քաղաքային: Դիոկղետիանոսի հաստատած համակարգը, ի տարբերություն պրինցիպատի, ընդունված անվանել դոմինատ, քանի որ այդ դարաշրջանում կայսրը տեր է (dominus) իր բոլոր պհատակների հանդեպ՝ անկախ նրանց աստիչանից ևդասային դիրքից: Արևելյան թագավորների նկան հռոմեական կայսրն էլ էր համարվում աստվածությանմարմնավորում:
Սկզբունքով հռոմեական միապետությունը միասնական էր մնում, չնայած, որ Դիոկղետիանոսը փորձում էրսահմանել իշխանության բաժանման մի հետևողական համակարգ՝ սկզբում երկու և ապա՝ չորս կառավարիչներիմիջև: Կայսերական գահի վրա հաստատվելուց կարճ ժամանակ անց Դիոկղետիանոսը իրեն կառավարչակից ընտրեցիր հայրենակից և պաշտոնակից Մաքսիմիանոսին: Նրանք 286 թվից կրում էին օգսոտոս տիտղոսը: 293 թվին երկուկայսրերը իրենց համար նշանակեցին կառավարչակիցներ, որոնք կոչվեցին կեսարներ: Կայսրության արևելյան մասիհամար, որը կառավարում էր ինքը Դիոկղետիանոսը կառավարիչ ընտրվեց Գայոս Գալերիոս ՎալերիոսՄաքսիմիանոսը, իսկ Մաքսիմիանոսը Արևմուտքում կեսար դարձրեց Գայոս Ֆլավիոս Վալերիոս ԿոստանտիոսՔլորոսին: Կառավարողներից յուրաքանչյուրն օժտված էր կայսերական իշխանության լիակատարությամբ, թեպետկեսարնենր ըստ իրենց աստիճանի ավելի ցածր էին համարվում, կան օգոստոսները: Այդուհանդերջ Դիոկղետիանոսըավելի մեծ հեղինակություն էր վայելու, քան մյուս կայսրերը: Ստեղծվեց միասնական կայսերական ընտանիք:Օգոստոսները համարվում էին եղբայնրներ, իսկ կեսարները՝ նրանց որդիները: Դիոկղետիանոսն իր աղջկանկնության տվեց Գալերիոսին և որդեգրեց նրան: Նման հարաբերության մեջ էին նաև Մաքսիմիանոսն ու ԿոստանտիոսՔլորոսը:
Չորս կառավարողների միջև իշխանության բաժանումը բխում էր անհրաժեշտությունից. Կայսրության լայնածավալտարածքը թույլ չէր տալիս, որ մի միապետ հետևի դրա ներքին և արտաքին քաղաքական կյանքի բոլորիրադարձություններին:
Դիոկղետիանոսի և Մաքսիմիանոսի միջև իշխանության ժամանակից փաստորեն սկսվում է ամբողջ Հռոմեականկայսրության բաժանումը Արևելյանի և Արևմտյանի:
Կայսրերից ոչ մեկը Հռոմը չընտրեց իբրև իր ապրելավայր: Դիոկղետիանոսն ապրում էր Նիկոմեդիայում,Մաքսիմիանոսը՝ Մեդիոլանում, Քլորոսը՝ Տրիրում, Գալերոսը՝ Սիրմում: Այսպիսով ‹‹Հավիտենական Հռոմը ›› առաջվանման համարվում էր կայսրության մայրաքաղաք, բայց այլևս կայսեր գահանիստը չէր հանդիսանում և կորցրել էր իրքաղաքական նշանակությունը:
- Հայկական կամ Մակեդոնական հարստություն
Իր անունը Մակեդոնական (Հայկական) հարստությունը ստացել է հարստության հիմնադիր՝ Բարսեղ Ա-ի (Վասիլ I) ծննդավայր Մակեդոնիա բյուզանդական վարչական թեմի անունից։ Պատմաբանների մեծամասնությունը, հիմք ընդունելով հայկական և բյուզանդական աղբյուրները, գտնում է, որ հարստության հիմնադիր Բարսեղ Ա–ն հայ վերաբնակիչների սերնդից է։ Բարսեղ Ա նախնիների մասին առավել մանրամասն պատմությունը պարունակում է այսպես կոչված «Թեոփանեսի շարունակող»-ի տարեգրությունը։ Բարսեղ Ա մասին պատմող գլխի հեղինակ Կոստանդիանոս Է Ծիրանածինը, որը նրա թոռն էր, գրում է, որ Բարսեղի նախնիները փախել են Հայաստանից Բյուզանդիա 5-րդ դարի երկրորդ կեսին և բնակություն են հաստատել Ադրիանապոլիս քաղաքի մոտակայքում։ Ըստ պատմիչի՝ Բարսեղի տոհմը սերվում է Արշակունիներից։ Մեկնելով Պոլիս և դառնալով Միքայել Գ կայսրի ֆավորիտը, որը նրան ամուսնացնում է իր սիրուհի՝ Եվդոկիա Ինգերինայի հետ, Բարսեղը վերացնում է կայսրի ազդեցիկ հորեղբորը՝ Վարդին, դառնալով կեսար, իսկ շուտով նաև՝ գահակից։ 867 թ կազմակերպում է կայսրի սպանությունը և միանձնա զբաղեցնելով գահը, հիմնադրում է Մակեդոնական (Հայկական) հարստությունը։
Մակեդոնական (Հայկական) հարստության օրոք Բյուզանդական կայսրությունը քաղաքական և մշակութային վերելք է ապրում։ Բարսեղ Ա հետնորդների մեջ հանդես են գալիս բավականին կիրթ գործիչներ, որոնք բարեհամբույր էին տրամադրված անտիկ մշակույթի հանդեպ։ Այսպես, Կոստանդիանոս Է Ծիրանածինը (գահակալության տարիները՝ 913-959) գրքերի մոլի սիրահար էր, գրական տաղանդով օժտված անձնավորություն, ստեղծել է մի շարք բժշկական, պատմական և գյուղատնտեսական երկասիրություններ, իսկ Լևոն Զ՝ աստվածաբան ու պոետ էր։ Կայսրության մայրաքաղաք Կոստանդնուպոլիսը զարմացնում էր իր հեքիաթային շքեղությամբ և պերճանքով։ Նրա տաճարների և աշխարհիկ կառույցների վայելչությունն ու փայլը հմայիչ տպավորություն էր թողնում մեծ քաղաքի հյուրերի վրա։ Զարգանում էր ոսկերչությունը, կիրառական արվեստը։ Աճում էր եկեղեցիների և վանքերի թիվը։
Հայկական հարստության տիրակալների ժամանակաշրջանում իր առավելագույն հզորությանը Բյուզանդիան հասավ Բարսեղ Բ օրոք (958 – 1025)։ Հարստության վերջին ներկայացուցիչը կայսրուհի Թեոդորան էր (հունարեն՝ Θεοδώρα) (984 – 1056, գահակալել է 1055 հունվարի 11-ից առ 1056 թ օգոստոսի 31-ը)։
- Կոմսենոսների հարստությունը և խաչակրաց արշավանքները
Խաչակրաց արշավանքներ, 11-րդ դարի վերջերին արևմտյան եկեղեցու հովանու ներքո դեպի Արևելք՝ Սուրբ երկիր կազմակերպված ռազմական արշավանքներ։ Իրենց համատեքստում խաչակրաց արշավանքները պատմականորեն հանդես են գալիս քրիստոնեության համաշխարհային շահերի պաշտպանության դիրքերից և սուր ծայրով ուղղվել են արևելքի մուսուլմանական իշխանությունների դեմ։
Երբեմն «Խաչակրաց արշավանք» են անվանում նաև առանձին հեթանոս ժողովուրդների և որոշ հերետիկոսությունների դեմ պապական Հռոմի ձեռնարկած ռազմական արշավանքները, սակայն դրանք չպետք է շփոթել 11-13-րդ դարերի համանուն արշավանքների հետ։
Խաչակրաց արշավանքներում հատկապես մեծ դերակատարություն ունեցան Ֆրանսիայի թագավորությունն ու Սրբազան Հռոմեական կայսրությունը: Խաչակրաց արշավանքները շարունակվեցին մոտ 200 տարի՝ 1095-1291 թվականներին։ Հետագայում՝ 15-րդ դարում, այդպիսի արշավանքները շարունակվեցին Պիրենեյան թերակղզում և Արևելյան Եվրոպայում: Խաչակիրները մեծ մասամբ կաթոլիկներ էին (ուղղափառ և կաթոլիկ եկեղեցիների առանձնացումից հետո և Բողոքական բարեփոխումներից առաջ), ովքեր կռվում էին մուսուլմանների դեմ Սուրբ Երկրի համար, որը գրավված էր դեռևս Արաբական խալիֆայության ժամանակներից։ Սակայն այդպիսի արշավանքները հետագայում շարունակվեցին հեթանոս սլավոնների և բալթիկ ժողովուրդների, հրեաների, ռուս ուղղափառ քրիստոնյաների, մոնղոլների, աղանդավորների (կատարներ) և Հռոմի Պապիայլ թշնամիների դեմ։
Խաչակիրների առաջնային խնդիրը Երուսաղեմն ազատագրելն էր մուսուլմաններից, ինչպես նաև այն պատասխան էր Բյուզանդական կայսրության օգնության խնդրանքին ընդդեմ մուսուլման սելջուկ թուրքերի։ Այս եզրույթն օգտագործվում է նաև բնութագրելու 16-րդ դարում Սուրբ Երկրից դուրս կատարվող կրոնական արշավանքները՝ սովորաբար հեթանոսների, հերետիկոսների և աղանդավորների դեմ։ Երբեմն խաչակիրներն ու մուսուլմանները դաշինք էին կնքում ընդդեմ ընդհանուր թշնամիների, օրինակ՝ Իկոնիայի սուլթանության և խաչակիրների դաշինքը հինգերորդ խաչակրաց արշավանքի ընթացքում։
Սակայն քրիստոնյա պետությունների միջև տարաձայնությունները հանգեցնում էին նրան, որ խաչակիրները շեղվում էին սկզբնական նպատակներից, օրինակ՝ Չորրորդ խաչակրաց արշավանքի ժամանակ, երբ գրավվեց քրիստոնյա Կոստանդնուպոլիսը, Բյուզանդական կայսրությունը կիսվեց Վենետիկի և խաչակիրների միջև։ Իսկ Վեցերորդ խաչակրաց արշավանքն առաջինն էր, երբ խաչակիրները չօրհնվեցին Հռոմի Պապի կողմից։ Յոթերորդ, Ութերորդ և Իններորդ խաչակրաց արշավանքների արդյունքում մամլուքները տարան մի շարք հաղթանակներ, իսկ Իններորդ խաչակրաց արշավանքով ավարտվեց խաչակիրների դարաշրջանը Մերձավոր Արևելքում:
- Բյուզանդիայի անկումը
Բյուզանդիայի անկումը 1452 թվականին ամռանը թուրքերը նախապատրաստվեցին Կոստանդնուպոլսի գրավմանը։ Նրանք մայրաքաղաքը շրջափակեցին և՝ ծովից, և՝ ցամաքից։ Սուլթան Մեհմեդ 2–րդը Կոստանդնուպոլսի պարիսպների տակ հավաքեց շուրջ 200 հազար զինվոր։ Թուրքական բանակն ուներ այն ժամանակվա համար առաջնակարգ հրետանի։ Մայրաքաղաքի մեկ պաշտպանին ընկնում էր շուրջ 20 պաշարող։ Չնայած մայրաքաղաքի բնակչության ցույց տված հերոսական դիմադրությանը՝ թուրքերը 1453 թվականին մայիսի 29–ին գրավեցին Կոստանդնուպոլիսը և երեք օր կողոպտեցին այն։ Վերջին կայսր Կոստանդին 11-րդ Պալեոլոգոսը սպանվեց ճակատամարտում։ Կոստանդնուպոլսի անկումով Բյուզանդական կայսրությունը դադարեց գոյություն ունենալուց։ Կոստանդնուպոլիսը դարձավ Օսմանյան կայսրությանմայրաքաղաք և վերանվանվեց Ստամբուլ:
- Կոստանդնուպոլիսը որպես մայրաքաղաք
Ըստ էության, այն՝ կառուցվելով հին Բյուզանդիոնի տեղում, այն ժամանակների համար ահռելի շինարարական աշխատանքների, բնակչության արագ աճի, առևտրի ու արհեստների զարգացման, մայրաքաղաքի կոչման ու առաջին հռոմեական կայսրների ջանքերի շնորհիվ կես դարում դարձավ Եվրոպայի ու Մերձավոր Արևելքի ամենամեծ քաղաքներից մեկը։ Ծաղկուն և հարուստ «Միջնադարի մեգապոլիսին» վիճակված էր նաև լայնարձակ, բայց մայրամուտն ապրող կայսրության խոշորագույն քաղաքական, մշակութային և տնտեսական կենտրոնի դերը։ 5-րդ դարում Հռոմի անկումից հետո Կոստանտնուպոլիսը դարձավ մոտավորապես 10 դար գոյություն ունեցող Արևելյան Հռոմեական կայսրության մայրաքաղաքը, որտեղ պահպանվում էին հռոմեական և հելլենիստական ավանդույթները։ Բյուզանդական դարաշրջանի Կոստանտնուպոլսի պատմությունը հագեցած էր քաղաքական բուռն իրադարձություններվ՝ ժողովրդական ընդվզումներով, պալատական ինտրիգներով, կայսրների սպանություններով և իշխող հարստությունների փոփոխություններով, ամիսներ տևող պաշարումներով և արևելյան ու արևմտյան հզոր հարևանների դեմ արշավներով։
- Կոստանդնուպոլսի անկումը համաշխարհային պատմության մեջ ինչ հետևանքներ ունեցավ/Այս ենթավերնագրերը ուսումնասիրելով՝ գրել փոքրիկ հետազոտական աշախատանք /
Կոստանդնուպոլսի անկումը ցնցող ազդեցություն թողեց ողջ քրիստոնեական Եվրոպայում և Կահիրեի, Թունիսի, Գրանադայի պալատներում առաջ բերեց ցնծության ալիք։ Բացի այդ, երբեմնի ծաղկուն քաղաքի մեծագույն մշակութային արժեքների ոչնչացումն անդառնալի կորուստ պատճառեց ողջ եվրոպական մշակույթին։ Եվրոպայում դրանից հետո թուրքերը դարձան ամեն տեսակ դաժանության և ընդհանրապես քրիստոնեականին խորթ կերպարի հոմանիշ։
- Ամփոփել ձեր բառերով
Կոստանդնուպոլսի անկումը մեծ հարված էր, բացի այդ քաղաքի մեծագույն մշակութային արժեքների ոչնչացումը անդառնալի կորուստ պատճառեց ողջ եվրոպական մշակույթին։ Կոստանդնուպոլիսը որպես մայրաքաղաք կառուցվել է Հին Բյուզանդիայի տեղում, այն կես դարում դարձավ Եվրոպայի և Մերձավոր Արևելքի ամենամեծ քաղաքներից մեկը։
Աղբյուրները ՝ Համաշխարհային պատմություն, 7-րդ դասարան, դասագիրք, էջ 87-91, համացանց